Zijn we wel zo democratisch?

Democratie zit hem niet in het bestuurssysteem, maar het zit tussen de oren van mensen. Plato en Churchill hadden kritiek op de democratie. Plato vond, dat wanneer het volk meebesliste over het bestuur van een staat, dat dan heel gemakkelijk de weg openstond naar dictatuur (door hem tirannie genoemd) omdat het volk de neiging heeft achter redenaars aan te lopen die het volk van alles beloofden, maar die zichzelf zouden uitroepen tot de vertolkers van de volkswil en zodoende alleenheerschappij zouden vestigen. Plato had een vooruitziende blik. Ook landen die wij helemaal niet democratisch vinden, vinden zichzelf juist wel democratisch. Iran bijvoorbeeld wordt geregeerd door een president en parlement die allebei ja knikken tegen een Raad van Hoeders. Deze maakt uit of een wet door de beugel kan van de Islam, en dringt aan op zoveel mogelijk Islam in alle wetten, waaronder wrede ophanging. "Het volk wil Islam" is de eenvoudige motivering en grondslag van de Iraanse staat, waarvan het volkslied een ode is aan de Islam en de Koran. China noemt zichzelf een volksrepubliek, en vindt zichzelf dus zeer democratisch, en ook Hitler en Stalin vonden dat ze wil van het volk vertegenwoordigden. Hitler was juist door gewone, parlementaire verkiezingen aan de macht gekomen, en het eerste wat hij deed was het parlement afschaffen onder toejuichingen van "het volk".

Ook Europa en Nederland moeten oppassen. De blunders van de afgelopen regeringen en geldmagnaten hebben veel onvrede opgeroepen en het vertrouwen in "de politiek" is bij veel mensen weg. Dat uit zich in de grote virtuele stemmenwinst voor de PVV, die nu met volstrekt irreële wensen en voorstellen (liever: eisen) 24 zetels in de kamer zou bezetten. De PVV is zo'n beetje tegen alles, en wil uitzetting van zoveel mogelijk immigranten, het onmogelijk maken voor moslims om hun godsdienst openlijk te belijden, uittreden uit de EU, invoering van de gulden, enzovoort. Gelijksoortige extreme partijen zijn ook in andere Europese landen te vinden. Naarmate men meer moet inleveren, zijn baan kwijtraakt, zijn pensioen gekort ziet, zijn premies of belastingen verhoogd ziet, gaat men meer kijken naar anderen die daar de schuld van zijn en zoekt men steun bij leiders die "zeggen waar het op staat", maar die alleen maar meer achteruitgang te bieden hebben, en onbetrouwbaar zijn als het gaat om politieke afspraken.

Nu kun je de PVV natuurlijk niet vergelijken, zeggen ze zelf, met ondemocratische partijen, ze zijn juist heel erg democratisch. Dat zeggen ze allemaal. Als je bijvoorbeeld kijkt naar hoe Wilders "pal staat voor de vrijheid van meningsuiting" en zelf iedereen bekritiseert, dan ben je verbaasd hoe hij iedereen die kritiek heeft op hemzelf of de PVV, bespot en belachelijk maakt, niet met argumenten, maar met dooddoeners waarmee hij zijn achterban aan het lachen denkt te maken. Zie bijvoorbeeld hoe hij Job Cohen afserveerde in de 2de kamer. Als het grootste deel van de 2de kamer in het Catshuis bij elkaar komt voor overleg, en hij als gedoogpartij daar ook bij is (waarom eigenlijk)  dan breekt hij op de laatste dag het overleg af en laat iedereen tot bewondering van zijn achterban en afschuw van het normaal denkende deel van de natie met de brokstukken zitten. Als een Marokkaanse gauwdief een tasjesroof pleegt, vindt hij dat hij in zijn benen geschoten had moeten worden. Als meneer Nekschot pornografische cartoons verspreidt over de Islam, gaat hij hem steun betuigen, wapperend met de vlag van de vrijheid van meningsuiting. Als hij beschuldigd wordt van "het aanzetten tot haat" dan wordt hij verdedigd door ene meneer Moskowitz (bekend van radio en TV en later om andere dan deze reden uit zijn ambt gezet) die een als getuige opgeroepen rechter vernedert en onheus bejegent. Enzovoort, allemaal zaken die tot nadenken stemmen, maar de onderbuik van velen stimuleren.

Zie ook, voor een vergelijking van de PVV en NSB: http://arjenstilklik.blogspot.nl/2012/04/overeenkomsten-en-verschillen-tussen.html